Un iogur aboiado

Erguinme perezosamente, lentamente. O espertador parecíame que soara xa había moito tempo, pero non tiña que ir a ningures. Non tiña fame, nin apetecíame almorzar nada, visitei a neveira, tiña a gorxa e a boca resecas, quizais algo fresco me fora ben (pensei) soio quedaba un iogur de froitas. Na primeira cullerada pareceume que tiña un sabor raro, estaba frío, e como cando un se ergue de mañá, ten sabor de boca coma reseso, seguro que é pola miña sequidade, (dixen pra min) e tomeino todo.

A noite anterior andivera de carallada con uns amigos, paseime coas cervexas e o tabaco, e tiven que ir evacuar líquido varias veces, e agora tiña sono, entón deiteime de novo.

¡Que maliño estaba! aquelo era un forno ou unha sauna, suábanme ate as orellas. Do envase do iogur saían uns bichos que ían facéndose mais grandes, eu nunca vira nada semellante, puxéronse en riba da mesa o pe do bote, e de súpeto votáronse a por min. Eu amedrentado, quíxenme tapar coas sabas, pero deberon de furalas porque tíñaos por todas partes, picábanme no corpo enteiro, non respectaban nada, pensei que me comerían. Un púxose perto de un ollo e puiden ver as mandíbulas, parecían as de un alicate ¡e os dentes! ¡mamaiña! eran coma os das pirañas, dábame por morto e convertido en “detritus de iogurtus”

Cando pareceume sentir o meu nome, alguén que estaba lexos chamábame, eu quixen contestarlle, máis aqueles asquerosos bichos non me deixaban, tíñanme pechados os belfos, e querían que cerrase os ollos, sentín a chamada máis alta, máis perto de min, busquei forzas pra tirar da saba, ¡raios, como pesaban aqueles bichos! por fin, axudado desde fora por miña mai conseguín destaparme.

Debeume ver moi mal porque polo visto, chamou unha ambulancia que me levou a urxencias, eu non me decatei porque os bichos aqueles pecharanme os ollos.

Cando espertei estaba nunha cama do hospital. Contei o que me pasara e atendéronme de seguido. Metéronme unha goma pola boca e libráronme o estómago, ¡paseinas canutas! ao pasares a goma pola gorxa dábanme arcadas e a goma volvía pra tras. Entón veu un médico e díxome que tiña que axudalos, se non teríanme que durmir. Contoume que tiña que pensar como facía un traga-sables, que se il fixera coma min cortaríase a gorxa toda, e non era así, polo tanto se il o facía, eu tamén poría, que tiña que relaxarme, colocar a cabeza pra tras e todo sería mais fácil. Dito e feito. Mentres, unha enfermeira votábame unha pomada e estendíama por todo o corpo.

Pronto entendín porqué me atenderan tan rápido, escoitei a unhas mulleres de bata branca, como falaban dun home que estaba moi maliño por comer un iogur en mal estado ou envelenado, que lle ían poñer un antiestamínico e que dos nenos que tamén estaban intoxicados, un xa morrera e os outros estaban graves.

Puxéranme unha bolsa con suero pra lavarme o estómago (según me dixeron) e por unha agulla que tiña cravada na man, metéronme o antiestamínico. De vez en cando viña unha enfermeira a poñerme pomada nas ronchas, que cada vez picábanme menos, así pasei aquel día e a noite, ¡con unha fame de medo!

A mañá seguinte veume a ver o médico e explicoume que tiveran uns nenos dun colexio intoxicados por comer iogures envelenados, que nun defecto de fabricación mezcláranse con un produto de limpeza, e como aparecín eu cos mesmos síntomas pensaron que viña do mesmo sitio, viron co meu caso era máis sinxelo e comprenderon a confusión, agora máis tranquilos e co estómago xa limpo, me darían a alta e poría marchar pra casa, que as ronchas e os picores irían remitindo e que lera as datas de caducidade dos productos antes de comelos.